ფანჯრიდან ვიხედები და ვერაფერს ვგრძნობ… ადრე მახსოვს, ვგრძნობი სითბოს )) გულის სიღრმეში რაღაც მჭვეტრდა. ახლა კი, მხოლოდ ვგრძნობ როგორც სხვები… ღმერთო ! რა დამამცირებელია ეს ჩემთვის. ქარი უბერავს. გავიხედე გარეთ და ქარი მიბერას, მთლიანად რხევს ჩემს სხეულს. ხან იქით მიმაქანებს ხან აქეთ. ვწერ, და წვიმის წვეთები ეცემა ქაღალდს. ეცემა და იფერფლება. ალბათ ქაღალდსაც მოენატრა ასეთი თბილი წვიმა… როგორც მეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეე ^^ ვხედავ, თუ როგორ ირხევიან გაშიშვლებული ხეები, მაგრამ რაღაც ადრენალინი მაქვს შიგნით, და შიშიც. თბილი ხმა და ღიმილი მესმის  ვფიქრობ არაფერზე, გონებიდან გადავიხვეეწე ))))))) გარდაიცვალა ძველი მოგონებები :* ახლა დავინახე ბავშვი, სახლიდან ზიზღით მოიშორა ძლიერი ადამიანის ნიღაბი და სითბოს ფერი უბრალოება ჩაიცვა  )) ღიმილი დავუნახე მა მას :* მირბოოდა, რაგაც გრძნობებით ^^ აუღელვდნენ ^^ შემდეგ გადაიკარგა, მერე ისევ დავინახე და სანამ სახლში შევიდოდა, ჰაერის გრილი, ცივი, სითბოთი დაფარული ჯანგბადი შეისუნთქა, შემდეგ გამოისუნთქა ნახშირორჟანგი, კვლავ გადაიცვა ძლიერი გოგონას ნიღაბი და შევიდა სახლში …

მე მრცხვენია დღევანდელობის !