„‟ მაგრამ ელენა...‟‟ „‟სკოლის შემდეგ , ალბათ ბონისთან ან მერედიტთან წავალ , ასე რომ , სასადილოდ არ
მოვალ. კარგად. „‟
„‟ ელენა ! „‟
ამ დროს ელენა უკვე კართან იყო და კარების მიჯახუნებით დაასრულა ეს საუბარი
და დეიდას პროტესტები.
როდესაც , იგი ეზოში აღმოჩნდა , უცებ გაჩერდა.
დილით დაუფლებული შიშის გრძნობა , ისევ დაუბრუნდა. გამოჩნდა ნერვიულობაც
იმის შესახებ, რომ დღეს აუცილებლად რაიმე საშინელი მოხდება.
ქუჩა ცარიელი იყო. ვიკტორიანის მაგვარი მაღალი სახლები, წარმოუდგენლად
უთქმელნი იყვნენ , თითქოს შიგნიდან ცარიელნი ყოფილიყვნენ , გადასაღებ მოედანზე
მიტოვებული დეკორაციების მაგვარად.
ელენამ თავი გაიქნია და ცაში აიხედა. 
მოულოდნელად მან იგრძნო ვიღაცის დაკვირვებული მზერა. რაღაც შავმა , უცებ
ჩაიქროლა სახლის მახლობლად მდგარ ხის ტოტებში. ელენამ დაკვირვებით შეხედა
და ყვავი, შავი ყვავი დაინახა. ფრინველი გაუნძრევლად იჯდა ხის ტოტზე და გოგონას
უყურებდა. ელენა მოჯადოვებულის მსგავსად შესცქეროდა ყვავს და უცებ იგრძნო ,
რომ ნელ - ნელა წითლდება . ეს ყველაფერი იმ უცნაური ფრინველის გამო ხდებოდა ,
რადგან იგი განსაკუთრებულად უყურებდა გილბერტს. ზუსტად ასე , აშტერდებოდნენ
ელენას ბიჭები , როცა მას ბიკინი ან გამჭირვალე ზედა ეცვა. ყვავი, თითქოს მზერით
აშიშვლებდა მას.
იქამდე ,სანამ ელენა მიხვდა რას აკეთებდა მას ხელში უკვე ქვა ეჭირა.
„‟ გაეთრიე ! „‟ - გაბრაზებულმა უთხრა ფრინველს.
„‟ წადი აქედან ! გაეთრიე !‟‟ - იყვირა მან და ბოლო სიტყვების წარმოთქმნის შემდეგ ,
მთელი ძალით ქვა გაუქანა.
ფოთლები ირგვლივ დასცვივდა ხეს , მაგრამ ფრინველი უნებლივად ჩამოფრინდა. იგი
ელენას თავზე გადაიფრინა მძიმედ , ისე , რომ გოგონა შიშისაგან ჩაიკეცა.
გილბერტი ნელ - ნელა წამოსდგა და ირგვლივ მიიხედ - მოიხედა. თვითონაც ვერ
მიხვდა , ასე რამ შეაშინა. ახლა, როცა საშინელი ყვავი გაფრინდა , ცამ ჩვეული იერი
ლიზა ჯეიმს სმიტი "ვამპირის დღიურები:გამოღვიძება" 6
მიიღო. ელენამ ამოისუნთქა. უცებ ერთ -ერთი სახლის კარი გაიღო და იქიდან
მხიარულად გამოსცვივდნენ ბავშვები. 
ელენა გაიღიმა და კიდევ ერთხელ ამოისუნთქა. მზის სხივებისგან ჩვეული სითბო
იგრძნო. როგორ შეიძლებოდა , ასეთი სულელი ყოფილიყო ? იყო მშვენიერი
შემოდგომის დღე , რომელიც არაფერ ცუდს არ ჰპირდებოდა მას....
არაფერი ცუდი მოსალოდნელი არ იყო , გარდა სკოლაში დაგვიანებისა. ალბათ ყველა
უკვე შეიკრიბა და მხოლოდ ელენას ელოდებოდნენ.
<< ბოლო - ბოლო ვეტყვი , რომ საშინელ ყვავს ქვით ვაფრთხობდი და ამიტომაც
დამაგვიანდა >> - გაიფიქრა და თვითონაც გაიღიმა.
ასეთი გამართლება თავის - თავად გახდება ჭორაობის საბაბი .
უკან მიუხედავად , იგი გაეშურა სკოლისკენ , სადაც მეგობრები ელოდებოდნენ.
* * *
ყვავი ხმაურით მოთავსთდა ხის მწვერვალზე . სტეფანმა უცებ ახედა და როდესაც
ფრინველი დაინახა , შვებით ამოისუნთქა.
მისი მზერა კვლავ მიუბრუნდა სისხლისკენ დაცლილ ფერმკრთალ სხეულს, რომელიც
ხელებში ეჭირა და მის სახეზე გულრწფელი მწუხარება აისახა. მას არ უნდოდა ამ
კურდღლის მოკვლა. მას , რომ სცოდნოდა საკუთარი შიმშილის ნამდვილი „‟ზომა‟‟
,რაიმე უფრო დიდზე ინადირებდა. ზუსტად ეს ფაქტი აშინებდა მას , იგი წინასწარ
ვერასოდეს განსაზღვრავდა ამ „‟ ზომას „‟ და აქედან გამომდინარე ვერც იმას , რისი
გაკეთება მოუწევდა დასანაყრებლად. კარგია , რომ ამჯერად მსხვერპლის რაოდენობა
ერთ კურდღელს უდრიდა.
ჯინსებსა და მაისურში , სტეფან სალვატორე ნამდვილ სკოლის მოსწავლეს ჰგავდა ,
რომელიც სინამდვილეში არ იყო. 
აქ,ტყის სიღრმეში, სადაც ვერავინ ნახავდა , იგი „‟წასახემსებლად „‟ მოვიდა. ახლა, იგი
ფრთხილად ილოკავდა ტუჩებსა და კბილებს, რათა მათზე სისხლის ლაქები არ
დარჩენილიყო.სტეფანს გარისკვა არ უნდოდა, ეს მასკარადი ისედაც ძვირად უღირდა.
რაღაც მომენტში ვამპირი დაფიქრდა , - იქნებ ღირს ჩანაფიქრზე უარის თქმა? იქნებ ,
სჭობს იტალიაში დაბრუნდეს , თავის სამალავში , სადაც ამდენი წელი გაატარა? რა
საბაბი გააჩნდა იმისა , რომ დღის ცხოვრებას დაბრუნებოდა ?
სტეფანი დაიღალა „‟სიბნელეში‟‟ ცხოვრებისაგან, მაგრამ ყველაზე მეტად -
მარტოობისაგან.
მას წარმოდგენა არ ჰქონდა, თუ რატომ აირჩია მაინც და მაინც ფელს- ჩერჩი, შტატ
ვირჯინიაში. ეს იყო ახალგაზრდა ქალაქი - ყოველი შემთხვევისთვის სტეფანის
წარმოსახვაში ასე იყო. ყველაზე ძველი შენობა - ნაგებობები აშენებული იყო ნახევარი
ლიზა ჯეიმს სმიტი "ვამპირის დღიურები:გამოღვიძება" 7
საუკუნის წინათ , მაგრამ ომის აჩრდილები დღესაც ისეთივე რეალური იყო , როგორც
გაშენებული სუპერმარკეტები.
სტეფანი პატივისცემით ეკიდებოდა წარსულს. იგი ფიქრობდა , რომ ამ ხალხთა შორის
იპოვიდა თავის ადგილს.
არა , ყველაფრის მიუხედავად , სამუდამოდ აქ ვერ დარჩება.
ვამპირის სახე მტანჯველმა ღიმილმა შეცვალა. ასეთ შესაძლებლობაზე ვერც იოცნებებს.
ვერსად და ვერასოდეს , სტეფან სალვატორე ვერ იპოვის იმ ადგილს, სადაც
დამკვიდრდება და თავს ისე იგრძნობს , როგორც საკუთარ „‟სახლში‟‟.
თუ რათქმაუნდა , „‟სიბნელეში „‟ დაბრუნებას არ გადაწყვეტს....
სტეფანმა ხაზი გადაუსვა ამ ფიქრსაც და იმ ბნელსაც , რომელშიც ამდენი წელი
მოღვაწეობდა. მან გადაწყვიტა ცხოვრება თავიდან დაეწყო.
იგი მიხვდა , რომ ხელში ჯერ კიდევ კურდღლის გვამი ეჭირა . მან ფრთხილად დადო
იგი ფოთლებზე ,ხოლო შორიდან მელას ნაბიჯები შემოესმა.
<<წინ, მონადირე - ძმაო , - გაიფიქრა მან , - საუზმე გელის .>>
მხარზე კურთუკი გადაიკიდა და ყურადღება ისევ იმ ყვავზე გადაიტანა , რომელმაც
„‟შეაწუხა‟‟. ფრინველი ისევ - ისე ხის ტოტზე იჯდა და თვალს ადევნებდა მას. აქ
რაღაც ხდებოდა..... 
სტეფანმა გადაწყვიტა ყვავის აზროვნებაში შეწრა , მაგრამ დროულად შეჩერდა.
<<გახსოვდეს შენი პირობა, - გაიფიქრა ვამპირმა, - ძალა უნდა გამოიყენო მაშინ , როცა
ამის საჭიროება არის. მხოლოდ მაშინ , როცა სხვა გამოსავალი არ გაქვს. >> |
მადლობა
216
201
32767
